در قرآن کریم، آیه سوم سوره مبارکه بقره یکی از صفات متقین را ایمان به غیب معرفی فرموده است. سۆالی مطرح می شود که مراد از غیب در این آیه ی شریفه چیست و ایمان به آن چگونه حاصل می شود؟

کلمه غیب در آیه شریفه ی (الَّذِینَ یُۆْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ) یک معنای تخصیصی دارد که مطابق عقل و نقل و قرآن و اخبار است و آن این است که مراد از غیب در آیه ی مبارکه امام غائب حضرت مهدی دوازدهمین نیّر برج امامت و ولایت است. چنانچه در تفاسیر معتبره تصریح به آن شده مخصوصا در تفسیر برهان که آیات قرآنیه را از قول معصوم تفسیر می نماید و حق هم همین است، زیرا معصومین و ائمه اطهار علیهم السلامند که عالِم به تنزیل و تأویل قرآن و عالم به محکم و متشابه قرآن و عالم به ظاهر و باطن قرآن و عالم برموز و اسرار قرآنند......

در یک سال که در اصفهان بسیار سرد شد و قریب پنجاه روز آفتاب دیده نشد و علی الدوام برف می آمد و برودت هوا به حدی بود که نهرهای جاری یخ بسته بود. آن زمان  بنده در مدرسه باقریه (درب کوشک) حجره داشتم و حجره حقیر روی نهر واقع بود و مقابل حجره مثل کوه، برف و یخ جمع شده و از کثرت برف و شدت برودت راه تردد به شهر قطع شده و طلاب، فوق العاده در مضیقه و سختی بودند

........

علامه نوری در کتب دارالسلام و نجم الثاقب از خط سید سند؛ آقا میرزا صالح فرزند خلف مرحوم آقا سید مهدی نقل نموده است که یکی از صلحای ابرار از اهل حله برای ما نقل کرد:

یک روز صبح از خانه خود برای زیارت سید اعلی الله مقامه بیرون آمدم. در راه از کنار مقام معروف به قبر سید محمد ذی الدمعه عبور نمودم. در نزد قبر، شخصی را دیدم که منظر نیکوئی داشت و صورت مبارکش درخشان و مشغول به قرائت فاتحه بود......