سایت رسمی مجتمع مهدیه وادقان

چون غزل آغاز گردید از برای وادقان
شعر من بگرفت زینت از ثنای وادقان
اهل آن باشند دائم سختکوش و مهربان
آفرین بر مردمان روستای وادقان
بوی ایثار و شهامت می دهد این سرزمین
بشنوی عطر شهادت از فضای وادقان
آرزوی جنت و فردوس را کی می کنی؟
گر کنی سیر و سفر در جای جای وادقان
کی شوی مشهور ساغر از برای شعر خود؟
چون شریف آن شاعر نام آشنای وادقان

4-شعر"هجران زهرا" در سوگ شهادت حضرت صدیقه طاهره(س)

در کوچه­ هاي شهر خاموش مدينه/مولا غمی دارد نهان در کنج سینه
آنجا خبراز رحلت بانوی شهر است/قلب علی زندانی از آلام دهر است
گویا که زهرا زین جهان عزم سفر کرد/سوز و گداز شوی خود را بیشتر کرد
افسوس مولا مانده و خصم بد اندیش/بر جسم زار او ز غربت می زند نیش
مولا توان هجر زهرا را ندارد/شاید که خون از دیده جای اشک ، بارد
دیگر علی را در مصائب یاوری نیست/بیت علی را همچو زهرا همسری نیست
خورشید عالم شد غمین از هجر آن ماه/مولا غمین و بی کس و بی یاور است آه
هجران زهرا خواب از مولا گرفته/تاب و توان از زینب کبری گرفته
شمع شبستان علی گردیده خاموش/مولا ردای درد و غم بگرفته بر دوش
از هجر او شاه نجف ماتم گرفته/رخسار گردون هاله ای از غم گرفته
زینب غمین بنشسته از هجران زهرا / نالد گهی با یاد او ، گه بهر بابا
بنگر حسن دمساز با آه و فغان است /بشنو حسینش را فغان تا آسمان است
دیگر نه بتوان هجر زهرا را بیان داشت/باید به تسکین علی اشکی روان داشت
دیگر نمی از اشک، ساغر را نمانده/از بس که این غمنامه را با سوز خوانده

*همچنین جهت دانلود فایل صوتی شعر فوق که توسط شیخ محمد فلاحیان در مهدیه وادقان خوانده شد،اینجا را کلیک کنید.

5-شعر"درهای رحمت" به مناسبت بعثت پیامبر اکرم (ص) از ابوالفضل محمد زاده(ساغر)

جز غمت ما را به عالم هیچ کس غمخوار نیست
حاصلی از سیر گلشن بهر ما جز خار نیست
در دل افسرده­ام غم بر سر غم ریخته
گوئیا جز او مرا در زندگی غمخوار نیست
وصل جانان کی میسر می­شود عشاق را؟
شام هجران است تار و بخت ، ما را یار نیست
دم به دم دامان من از اشک گلگون می­شود
کی ز شوق وصل جانان دیده­ام خونبار نیست؟
چشمه چشمان من خشکید از اشک فراق
چلچراغی دیگرم از بهر شام تار نیست
خارهجرش بر دلم بنشسته تا صبح وصال
همدمی بهتر ز او تا لحظه دیدار نیست
افتخارم بس بود در دهر دون وارستگی
هر که شد وارسته چشمش بر کم و بسیار نیست
«روزگار کج روش گل را به دست خار داد»*¹
ذره­ای انصاف در دنیای بی­مقدار نیست
شد به دنیا تلخکامیها نصیب اهل دل
کام ما شیرین به زیر چرخ کج­رفتار نیست
بزم عیشی در جهان بهرم فراهم کی شود؟
جز به خون دل خدارا «ساغرم» سرشار نیست

7-گلشن طبیعت:
شد موسم تفرج در دامن طبیعت
مردم به جشن و شادی در مامن طبیعت
بگذشت فصل سرما آمد نسیم نوروز
پیراهن  شکوفه شد بر تن طبیعت
بشنو هزار شیدا خواند به شور و غوغا
بر روی شاخساران در گلشن طبیعت
سرسبز گشته صحرا با بارش بهاری
گردیده غرق در گُل پیراهن طبیعت
شمشاد و سرو و سوسن استاده در نیایش
بهر سپاس یزدان در دامن طبیعت
گردیده «ساغر» دل لبریز از می وصل
خشنود ساقی بزم از دیدن طبیعت

8-طبع نوبهار:
می زند مرغ دلــــــــم پر در هوای نوبهار
توشه جان پـــــر کن از برگ و نوای نوبهار
با قدوم فرودین پــر می شود دشت و دمن
از شکوفـــــــــه، از بنفشه، در هوای نوبهار
رخوت و سردی دی بگذشت و آمد فرودین
می کنم جــــــــــــان را فدای رونمای نوبهار
می وزد باد بهـــــــــاری بر فضای گلستان
گوش جان پر می شود از لحظه­های نوبهار
طایر جان پر زنــــــد با شوق اطراف چمن
تــــــــــــــا ببیند چشم دل لطف خدای نوبهار
شکر بــــــــــــاید گفت الطاف خداوند کریم
چون شکوفــــــا طبع ساغر شد برای نوبهار

9-فصل گل:
آمد از ره نو بهار و شد هويدا فصل گل
شد جهان سرسبز و خرم ،گشت بُرنا فصل گل
بار خود بربست سرما و بيامد فرودين
غنچه زيباي گل­ها شد شكوفا فصل گل
نغمه زيباي بلبل بر فراز شاخسار
گوش دل بسپار گويد گشت پيدا فصل گل
روح­ها را مي­نوازد آبشاران هر طرف
گوش جان را پر كند آهنگ زيبا فصل گل
مي­وزد بر سبزه­زاران بادهاي موسمي
در كنار جو شود گلهاهويدا فصل گل
مي­كند  بر تن قبای سبز چون در نوبهار
ساغر ما هم رود اينجا و آنجا فصل گل

10- شعر معلم

معلم ای وجودت آیه نور
زسرتا پاتویی سرمایه نور
معلم ای سرا پا نورایمان
به دریای سعادت درغلطان
به تاریکی تویی شمع فروزان
به سرتا پای ما نوری بتابان
گریزان کن زماجهل وتباهی
ببرزآیینه های دل سیاهی
فروزان کن به هستی نوردانش
که سرتا پاتویی منشور دانش
زحق خواهم دوامت ای معلم
تعالی مقامت ای معلم.

 11-غزل زیبای "محراب ابرو"

 محراب ابرو:
مخواه از مردم دون­مایه حل مشکل خود را
مکن افشا بر نامحرمان راز دل خود را
روم گاه گدایی سوی درگاه جوانمردی
که بی­منت همیشه می­نوازد سائل خود را
نیارم سجده هرگز جز به محراب دو ابرویت
که عادت داده با یاد تو قلب مایل خود را
در این صحرا کجا خضر طریقی می­شود پیدا
که تا از او شوم جویا نشان منزل خود را
ز بس در بند تو شادیم هر گه دام گستردی
به غفلت واگذارم دیدگان غافل خود را
قد خود خم مکن جز در بر خلاق بی­همتا
مخواه از غیر او هرگز تو حل مشکل خود را
نیالاییم ساغر شعر خود با لفظ بد هرگز
دمادم امتحان کردیم طبع قابل خود را